T : ครับ?
N : ปั่นจักรยานล้มมา ล้มเองไม่ได้สะกิดกับใคร
T : โห ฟาดเคราะห์นะ เป็นไงบ้าง ล้มเอง ขำๆ
N : สะโพกร้าวเกือบหักครับ -..-
การบาดเจ็บกับการเล่นกีฬาเป็นเรื่องธรรมดาเหมือนของคู่กัน แต่อุบัติเหตุมักเป็นสิ่งที่เราไม่ได้นึกถึงทั้งๆที่ความเสี่ยงของกี่ฬาหลายชนิดสูงมาก ที่สำคัญเจ็บมากว่าที่คิดเยอะ
การปั่นจักรยานล๊อคคลีทตอนฝนตก ผ่านแอ่งน้ำขังมองไม่เห็นด้านล่าง ขณะกำลังกดขึ้นสะพานข้ามแยกเกษตร มานึกย้อนดูนี่มันเสี่ยงสุดๆเลยนี่หว่า รู้สึกตัวอีกทีล้อหน้าปัด ตัวเอียงล้มสะโพกซ้ายกระแทกพื้นคอนกรีต ไถลตามแรงส่งไปอีก 5-6 ม. ชาซีกซ้ายแต่ลากตัวองกับรถเข้าขอบสะพานให้เร็วสุดก่อนรถยนต์ด้านหลังจะตามมาทับ รวมสติสำรวจตัวเอง ยังขาซ้ายไม่ได้เลยรับน้ำหนักขาเองยังไม่ไหว ช่วยตัวเองไม่ได้แน่นอน
รวบรวมสติ โทรศัพท์เจ๊งไปเพราะล้มในแอ่งน้ำ ขอความช่วยเหลือยืมโทรศัพท์คนเดินผ่านไปมา (ตอนนั้นติดอยู่บนขอบสะพานพาตัวเองมานั่งริมถนนยังไม่ไหว) รอบุพการีมารับ ช่วงเวลาหลังเกิดเหตุจนถึง รพ.ประมาณ 1.30 ชม.
x-ray ออกมาสะโพกร้าวเกือบรอบวง เหลือติดกันอยู่หน่อยเลยไม่หัก แอดมิดนอนถ่วงตุ้มน้ำหนักอยู่รพ. ลาป่วยยาวๆ นอนรพ.เกือบ 10 วัน กลับมานอนบ้านอาม่าซึ่งมีอุปกรณ์สำหรับคนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ค่อนข้างพร้อม แล้วก็นอนต่อไปยาวๆใช้ชีวิตแนวราบอีกรวม 1 เดือนเต็ม เข้าใจเวลาญาติผู้ใหญ่ป่วยเลยมันค่อนข้างดราม่าทีเดียวกับการใช้ชีวิตแบบนั้น ก่อนจะพอลุกขึ้นมาค่อยๆใช้ไม้เท้าและรถเข็น ปรับตัวทำกายภาพบำบัด อีก 2 สัปดาห์ ถึงกระย่องกระแย่งไปไหนมาไหนได้
การปั่นจักรยานล๊อคคลีทตอนฝนตก ผ่านแอ่งน้ำขังมองไม่เห็นด้านล่าง ขณะกำลังกดขึ้นสะพานข้ามแยกเกษตร มานึกย้อนดูนี่มันเสี่ยงสุดๆเลยนี่หว่า รู้สึกตัวอีกทีล้อหน้าปัด ตัวเอียงล้มสะโพกซ้ายกระแทกพื้นคอนกรีต ไถลตามแรงส่งไปอีก 5-6 ม. ชาซีกซ้ายแต่ลากตัวองกับรถเข้าขอบสะพานให้เร็วสุดก่อนรถยนต์ด้านหลังจะตามมาทับ รวมสติสำรวจตัวเอง ยังขาซ้ายไม่ได้เลยรับน้ำหนักขาเองยังไม่ไหว ช่วยตัวเองไม่ได้แน่นอน
รวบรวมสติ โทรศัพท์เจ๊งไปเพราะล้มในแอ่งน้ำ ขอความช่วยเหลือยืมโทรศัพท์คนเดินผ่านไปมา (ตอนนั้นติดอยู่บนขอบสะพานพาตัวเองมานั่งริมถนนยังไม่ไหว) รอบุพการีมารับ ช่วงเวลาหลังเกิดเหตุจนถึง รพ.ประมาณ 1.30 ชม.
x-ray ออกมาสะโพกร้าวเกือบรอบวง เหลือติดกันอยู่หน่อยเลยไม่หัก แอดมิดนอนถ่วงตุ้มน้ำหนักอยู่รพ. ลาป่วยยาวๆ นอนรพ.เกือบ 10 วัน กลับมานอนบ้านอาม่าซึ่งมีอุปกรณ์สำหรับคนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ค่อนข้างพร้อม แล้วก็นอนต่อไปยาวๆใช้ชีวิตแนวราบอีกรวม 1 เดือนเต็ม เข้าใจเวลาญาติผู้ใหญ่ป่วยเลยมันค่อนข้างดราม่าทีเดียวกับการใช้ชีวิตแบบนั้น ก่อนจะพอลุกขึ้นมาค่อยๆใช้ไม้เท้าและรถเข็น ปรับตัวทำกายภาพบำบัด อีก 2 สัปดาห์ ถึงกระย่องกระแย่งไปไหนมาไหนได้
ช่วงเวลาไหนยากที่สุด มันก็มีตอนที่เจ็บจนต้องให้มอร์ฟีนอ่อนๆ ตอนที่เห็นคนที่เราควรต้องดูแลเขามาเป็นฝ่ายดูแลเรา ตอนที่ช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้แม้แต่การขับถ่าย แต่สุดๆคือตอนกายภาพบำบัดใหม่ๆ เหมือนต้องทำให้ตัวเองเจ็บปวดทุกๆชั่วโมงที่ยังตื่น เจ็บระดับที่ใกล้ๆกับกระดูกหัก เพียงเพื่อจะค่อยๆงอขาเพิ่มได้วันละ 10องศา กำลังใจตอนงอขาหลังถอดเผือกไม่ได้เลยนี่ต่ำมาก แต่มันก็แค่แป๊บเดียว พอบอกตัวเองว่าทนซะแล้วเราจะกลับมาดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องเป็นภาระใครอีก เดี๋ยวความอดทนก็มากเอง
สรุปค่อยๆฟื้นตัวเองกลับมาได้ หาทางให้ฟื้นเร็วสุด เจ็บหน่อยก็ยอม ขนาดยังต้องใช้ไม้ค่ำช่วยเดินแต่ลงสระว่ายน้ำไปแล้ว เพราะเป็นที่เดียวที่จะยืนสองขาได้ กลายเป็นว่าว่ายน้ำเป็นทางเลือกในการกายภาพบำบัดที่ดีสำหรับกรณีนี้ อย่างน้อยก็ได้รู้สึกว่าออกกำลังกายบ้างหลังผ่านไป 2 เดือน
เพราะงั้นเป้าหมายปีนี้มีชัดเจนอย่างเดียว - พาตัวเองกลับไปแข็งแรงให้เหือนก่อนล้มให้ได้
